Δύο ομάδες ανθρώπων  μπορούν να χαράξουν την πορεία μιας πόλης, να διαμορφώσουν την Ιστορία της και να αφήσουν παρακαταθήκη το «Μύθο» της στις επόμενες γενιές: Οι δημιουργοί της Τέχνης και οι πολιτικοί.

Οι πρώτοι σμιλεύουν τον τόπο, τον κάνουν «Μυθικό», αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή τού ανθρώπου, να τραφεί, αλλιώς θα μαραζώσει. Ζωγράφοι, γλύπτες, μουσικοί, καλλιτέχνες και κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι, εμπνευσμένες πένες, ποιητές και συγγραφείς.  Αυτοί είναι που δίνουν μορφή στην «κρυμμένη εικόνα» της κοινωνίας και την κάνουν ορατή, είναι όλοι εκείνοι που δίνουν σχήμα στο άμορφο με την ποίησή τους.

Γιατί ποίηση δεν είναι τα «άσπρα κοράκια-μαύρα κοράκια» του Φανφάρα στη ταινία «Ξύπνα, Βασίλη». «Ποίηση είναι η ζωή αποσταγμένη», όπως λέει και μια Λατίνα ποιήτρια, και Ποιητής δεν είναι ο εμπνευσμένος, αλλά εκείνος που εμπνέει τους άλλους, όπως υποστήριζε ο αγαπημένος Πωλ Ελιάρ.

Η άλλη ομάδα είναι ο πολιτικός κόσμος, οι πολιτικοί. Αυτοί είναι πολύ πιο γήινοι, πιο πρακτικά ωφέλιμοι για την πόλη. Λύνουν προβλήματα της καθημερινότητας, βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής μας, φροντίζουν για την εξέλιξη του τόπου.

Αλλά δεν είναι μόνο διεκπεραιωτές οι πολιτικοί. Πρέπει να έχουν Όραμα για την πόλη τους, να έχουν σχέδιο ανάπτυξης  σε όλους του τομείς, αλλά κυρίως στον πολιτισμό, γιατί χωρίς το δικό της «τραγούδι» δεν ξεχωρίζει η πόλη.

Στόχος και των δύο ομάδων είναι, πιστεύω, να τραβήξουν την πόλη προς τα πάνω, να βγει απ’ τον μικρόκοσμό της. Ο καθένας με τα δικά του μέσα. Και οι δύο θέλουν να φέρουν το νέο και να διώξουν την καχυποψία.

Γι’ αυτό, οι πολιτικοί είναι ανάγκη να βλέπουν το παρόν με τον ίδιο τρόπο που μιλούν για το «αρχαίο παρελθόν», χωρίς όμως φανφάρες και λόγια ψεύτικα. Δηλαδή να δημιουργούν πόλεις βιώσιμες που να σέβονται τον εαυτό τους και τους ανθρώπους που κατοικούμε σ’ αυτές, πόλεις που να καταξιώνουν τη ζωή μας.

Άλλωστε, σε τέτοια πόλη μπορεί να παραχθεί εμπνευσμένο έργο απ’ την πλευρά των δημιουργών – καλλιτεχνών, έτσι που η ταυτότητά της πόλης να πάρει διάσταση ποιοτική και να γίνει ένα ορατό σημάδι στον χάρτη του Κόσμου.

Έτσι το τοπικό ανάγεται σε ευρύτερο, έτσι η πόλη βγαίνει έξω από τα περιορισμένα όριά της, για να σταθεί πλάι σε άλλες, αντάξια!

Έτσι διασώζονται οι όμορφες μνήμες και διεκδικούν ένα μικρό κομμάτι ιστορίας.

Ποιοι μπορούν να τα καταφέρουν;

Μπορούν να τα καταφέρουν μόνο όσοι βγαίνουν από τη μονομέρεια του προσωπικού τους βιώματος, όσοι έχουν το «μέγεθος» και μπορούν να εκφράσουν μια ευρύτερη συλλογική συνείδηση. Διαφορετικά, προβάλλουν τον εγωισμό τους, αναδεικνύοντας έναν παρακμιακό ναρκισσισμό.

Γι’ αυτό η θέση των δημιουργών είναι μαζί αλλά και απέναντι στην εξουσία. Για να έχουν την άνεση να την αμφισβητούν και να τροφοδοτούν με σκέψη και προβληματισμό τις κινητήριες δυνάμεις που θέλουν να πάνε εμπρός.

Αλλιώς πώς θες να γράψεις Ιστορία ;

Καλλιτέχνη μου . . .