Η Ριβιέρα είναι τόπος ονείρου και καλής ζωής. Μια διαρκής παραθαλάσσια νοσταλγία. 

Ριβιέρες υπάρχουν παντού στον κόσμο, από την Ιταλία, τη Νότια Αγγλία, την Κυανή Ακτή, τη λίμνη Λεμάν και τα δυτικά Βαλκάνια έως την Καλιφόρνια και την Ανατολή, εκεί όπου μπορεί να κατασκευάσει ο άνθρωπος χώρους για καλή ζωή.

Η Ριβιέρα είναι κάτι σαν δρόμος χαράς και ερωτισμού, σε μια τροχιά νεανικής ορμής προς το μέλλον.

Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς μια Ριβιέρα χωρίς θάλασσα, χωρίς ξενοδοχεία και κόσμο που καταφθάνει από παντού, για να ρουφήξει εικόνες και να απολαύσει με όλες τις αισθήσεις του εναλλαγές ηρεμίας και ταχύτητας.

Η Ριβιέρα έχει «ευρυχωρία και άπλα», δεν σηκώνει μιζέρια, είναι ταυτισμένη με τη χαρά της ζωής.

Η Αθηναϊκή Ριβιέρα γεννήθηκε  περισσότερο ως επιθυμία, με μια διάθεση πρόβλεψης για το μέλλον, με την ελπίδα ότι όλη η παραλιακή ζώνη θα γινόταν μια κορδέλα ομορφιάς, αναψυχής, κίνησης ανθρώπων και κεφαλαίων, ότι θα μπορούσε να γίνει η ατμομηχανή του τουρισμού και της οικονομίας. Κάπως έτσι μπήκε στο μυαλό  των ονειροπόλων, ότι θα μπορούσε και η Αθήνα να προσφέρει τη δική της εκδοχή κοσμοπολίτικης αναψυχής.

Προχώρησε αυτό το όνειρο;

Αν δει κανείς παλιές φωτογραφίες από το Παλαιό Φάληρο ή τη Γλυφάδα και το Καβούρι, με τους λουόμενους Αθηναίους να απολαμβάνουν τη θάλασσα με τρόπο απολύτως «μοντέρνο», εύλογα θα σκεφτεί ότι η Ριβιέρα που ονειρεύονταν εκείνοι οι σκαπανείς του τουρισμού, προχώρησε ως ένα σημείο.

Τριάντα σαράντα χρόνια μετά, μέσα σε εκείνες τις φωτογραφίες, τα “Αστέρια” και η θρυλική “Κουίντα” φαντάζουν να είναι η επιτομή της μοντέρνας ζωής, τη δεκαετία του 1960.

Στις δικές μου παιδικές μνήμες, τα πεύκα στη Γλυφάδα και τη Βουλιαγμένη θα αρωματίζουν για πάντα τον αέρα της Αθηναϊκής Ριβιέρας.

Κι αν τότε η εκδοχή της Αθηναϊκής Ριβιέρας ήταν πιο αθώα, πιο οικογενειακή και πιο κατανοητή, γιατί είχε θερινά σινεμά με σάμαλι και πάνινες πολυθρόνες, η σημερινή εκδοχή της Ριβιέρας είναι πιο περίπλοκη, αλλά πιο συναρπαστική.

Μετά το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος και σε λίγα χρόνια με την επένδυση στο Ελληνικό, η Αθηναϊκή Ριβιέρα θα διαθέτει δύο δυνατά σημεία αναφοράς, που θα ορίσουν εκ νέου τη συζήτηση για την πιο μεγάλη λεωφόρο τουρισμού και ανάπτυξης, από την Καστέλα έως τη Βουλιαγμένη και από εκεί στη Βάρκιζα, στο Λαγονήσι και το Σούνιο.

Και μόνο να το σκέφτεσαι, πλημμυρίζεις χαρά. Και σήμερα δεν είναι στη φαντασία, είναι κομμάτι της ζωής μας.