Προτίμησα να πάω πρωί, με το φως του ήλιου, για να δω το  «Κέντρο Πολιτισμού», δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» προς τους πολίτες.

Πήγα για να δω από κοντά το μεγαλύτερο έργο που γνώρισε η χώρα μέχρι σήμερα.
Έργο μεγάλο και μεγαλειώδες δίπλα στα άλλα έργα ανάπλασης των τελευταίων χρόνων που έγιναν στο Φάληρο.
Τρεισήμισι χρόνια μετά, με κόπο και δουλειά, 6.000 εργαζόμενοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό και την ψυχή τους, ώστε να φέρουν εις πέρας ένα τεράστιο κατασκευαστικό επίτευγμα με πολλές απαιτήσεις.

Είχα μπει στο Google και διάβασα τα φυλλάδια ενημέρωσης αλλά από κοντά με έπιασε δέος.
Αριστερά όπως στεκόμουν έβλεπα το κτίριο της Λυρικής. Δεξιά η Βιβλιοθήκη με άδεια τα ράφια προς το παρόν, έτοιμα όμως να φιλοξενήσουν της γνώσης το φως. Κοιτάζω παντού, αχόρταγα. Πεντελικά μάρμαρα στο πάτωμα, τα αίθρια και οι χώροι της Λυρικής κοσμούνται από έργα τέχνης, πολύχρωμα και λεπτεπίλεπτα.
Η σκηνή της όπερας και η εναλλακτική σκηνή έχουν θέσεις για 1.400 άτομα και είναι σχεδιασμένες στη λεπτομέρεια για άρτιο ήχο, από όποιο σημείο και αν βρίσκεται το κοινό.
Έμεινα μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Το κανάλι που καταλήγει στη θάλασσα, μοιάζει με διώρυγα για τις εκδηλώσεις ναυτοσύνης, κι ο άνεμος, ο ανεπαίσθητος, φέρνει μυρωδιές από βότανα και αρωματικά φυτά της ελληνικής γης.
Η λεβάντα, το θυμάρι, το δενδρολίβανο, το φασκόμηλο, το δίκταμο και η αρμπαρόριζα φιλοξενούνται στον περιβάλλοντα χώρο.
Ένα ποίημα του Ελύτη περνάει κάτω από τη μύτη μου.
Οι σκέψεις γίνονται θεραπευτικές σαν το τσάι του βουνού . Κι όλα αυτά δίπλα στην τεράστια λίμνη που τις βραδινές ώρες φωτίζεται με ωραίους χρωματικούς συνδυασμούς.
Ένας νέος «Τόπος».
Ερωτεύσιμος !