EDITORIAL

Μπράβο Δήμαρχε, σ’  ευχαριστούμε

Παρέλαβε τη Θεσσαλονίκη όταν για πάνω από μια δεκαετία κυριαρχούσε ένα σκοτεινό αλαλούμ , από πολιτικούς που σήμερα για άλλα ενδιαφέρονται.

Η κομματική τους προέλευση δεν έχει και τόση σημασία διότι δεν αποτελεί εμπόδιο αν κάποιος θέλει να πάει την πόλη του μπροστά. Ούτε και το αντίστροφο.

Αλλά δεν είναι  τυχαίο ποιοι εξέφραζαν για μια δεκαετία το δήμο Θεσσαλονίκης. Άνθρωποι κλειστοφοβικοί, θρησκόληπτοι, σε μια πορεία παραπληροφόρησης και με πολλά σκάνδαλα που έχουν τελεσιδικήσει. Κάπως έτσι κατέληξε  ο πολύς «πατριωτισμός» ή πιο σωστά  η πατριδοκαπηλία.

Και μετά  ήρθε ο Γιάννης Μπουτάρης.

Ήταν το 2011 όταν η Θεσσαλονίκη τον ψήφισε και άνοιξαν τα παράθυρα να μπει ήλιος και καθαρός αέρας.

Η πόλη αναζητούσε στο πρόσωπό του δικαίωση ίσως και ένα άλλοθι για την μέχρι τότε ιστορική διαδρομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη συμπρωτεύουσα.

Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν καλός δήμαρχος ή όχι, αφού δεν ζω στην πόλη αυτή.

Όμως, κατά τη γνώμη μου, υπήρξε πρόσωπο μεγάλης εμβέλειας, πέρα από τα τοπικά όρια, με παραμέτρους ήθους και προσωπικής λεβεντιάς.

Χωρίς να το επιδιώκει παρέδιδε μαθήματα ευρύτητας σκέψης και ανοιχτών αντιλήψεων.

Δεν χάιδευε τα αυτιά των ψηφοφόρων του, το αντίθετο μάλιστα.

Όποτε χρειάστηκε συγκρούστηκε με την οπισθοδρόμηση και πολλές φορές έγινε στόχος μέχρι που κινδύνεψε η ζωή του κάτω από τις ιαχές κάποιων θερμοκέφαλων που έβριζαν ακόμη και τη μάνα του.

Αυτά είναι παράσημα τιμής, που δεν τα αναζήτησε και που θα παραμείνουν για πάντα σε έναν από τους πιο άξιους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ο Γιάννης Μπουτάρης αποχωρεί από την ενεργό πολιτική δράση, αν και τουλάχιστον τρία κόμματα τον ήθελαν κοινό υποψήφιο

για τις δημοτικές εκλογές του 2019.

Για όσα μας έδωσες την ευκαιρία να σκεφτούμε και για όσα μας άφησες παρακαταθήκη θεωρώ υποχρέωσή μου να σε ευχαριστήσω, κι ας μην είμαι Θεσσαλονικιά.

Μπράβο Δήμαρχε, σε ευχαριστούμε!