Τι έχει αλλάξει τα τρία τελευταία χρόνια στους όρους άσκησης της πολιτιστικής πολιτικής στην πόλη μας;

Τι έχει αλλάξει στη σκακιέρα με τους νέους παίκτες, υπάρχουν νέες στρατηγικές επιλογές και νέες συμπράξεις; Επιδιώκονται ποιοτικά μεγέθη;

Τι αλλάζει στην κοινωνία, στο πεδίο των νοοτροπιών; Ποια είναι η προσωπική στάση απέναντι στο άδικο;

Ποια είναι τα «εργαστήρια» επεξεργασίας του πολιτισμού, ποια τα κοινά στα οποία απευθύνεται; Ποιες είναι οι νέες ελίτ; Πως κρατούνται οι ισορροπίες;

Πιστεύω ότι αν απαντήσουμε σε όλα τα παραπάνω θα δούμε καθαρά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την κουλτούρα, τον πολιτισμό και πως τον διαχειρίζονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Από την τοπική πολιτική ηγεσία, τη δημόσια διοίκηση και τους υπαλλήλους του Δήμου μέχρι τη στάση έχει η κοινή γνώμη.

Οι απαντήσεις όμως δίνουν αυτομάτως και προτάσεις για τη λειτουργία και τη διαχείριση των πολιτιστικών δεδομένων.

Ο Λόγος περί διαχείρισης των πολιτιστικών δράσεων και της προσωπικής ευθύνης.

Η πολιτιστική πρόοδος και η τουριστική προοπτική, απαιτούν δημοκρατικούς τρόπους. Απαιτούν επαναπροσδιορισμό του ίδιου του πολιτιστικού κεφαλαίου. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία που στην πορεία θα αποκαλύψει τους στρατηγικούς άξονες, τις κατευθύνσεις, τις αναδιαρθρώσεις των δομών, την ανανέωση των εργαλείων και του ανθρώπινου δυναμικού, τις συμπράξεις, την εξωστρέφεια.

Με δύο λόγια, μόνο με δημοκρατικό τρόπο μπορεί και πρέπει να γίνεται η οποιαδήποτε παρέμβαση στον πολιτισμό της πόλης, στην κουλτούρα τις τέχνες και τα γράμματα.

Μόνο έτσι θα συνθέσουμε ένα νέο πλαίσιο, ένα νέο πρόγραμμα που όσο πιο πλουραλιστικό, συμμετοχικό και δημοκρατικό είναι, τόσο περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας έχει.

Ο Δήμος βεβαίως δεν μπορεί να απουσιάζει από τη διαμόρφωση του νέου τοπίου του πολιτισμού αλλά ούτε να παίζει ένα ρόλο παλαιού τύπου, από παλιό έργο που έχει ήδη κατέβει. Οφείλει να είναι εγγυητής του κοινωνικού χαρακτήρα του πολιτισμού και οι παρεμβάσεις του στο γενικό σχεδιασμό να διασφαλίζουν τους σωστούς κανόνες του παιχνιδιού. Οφείλει πρώτα απ’ όλα να μετασχηματίσει το εσωτερικό του, τους όρους και τις μεθόδους άσκησης της Δημοτικής πολιτιστικής πολιτικής. Να αποδεχθεί τη γνώμη και την ικανότητα κι άλλων ανθρώπων που έδωσαν και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Οφείλει να δώσει το παράδειγμα για να ξεκινήσουν συμπράξεις και συνεργασίες, να μεταβάλλει ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν τον πολιτισμό οι μέχρι τώρα υπεύθυνοι, με την παρεμβατική τους διαχείριση. Οφείλει να κάνει τη διαφορά.

Είναι πολιτική ευθύνη, πρωτίστως προσωπική ευθύνη του ίδιου του Δημάρχου να κρατήσει όρθιο τον πολιτισμό, να μην καταρρεύσει  ή να μην παραδοθεί άνευ όρων σε χέρια που τον απαξιώνουν και που δεν γνωρίζουν την ουσία του.

Είναι πολιτική ευθύνη να μην καταστραφεί αυτό το πολύτιμο κεφαλαίο του πολιτισμού να μην παροπλιστούν οι δημιουργικές δυνάμεις στο βωμό της παλαιοκομματικής πελατειακής ρουτίνας.

Γιατί η ουσία του δικού μας, του Ελληνικού πολιτισμού είναι να δημιουργείς πολίτες που ξέρουν τι θέλουν, κι όχι μάζες που άγονται και φέρονται.